Ambassadeurs van bisschop Schraven en gezellen

Zr. Margreet in China bij het portret
van broeder Antoon Geerts.

Hoe vertel je na thuiskomst uit China je verhaal aan mensen die er niet bij waren? Hoe breng je je gevoelens en met name je enthousiasme over? Op verschillende deelnemers aan de pelgrimage heeft deze bijzondere ervaring zo aanstekelijk gewerkt dat zij het niet bij woorden alleen lieten. Ze kwamen daadwerkelijk in beweging om iets te doen voor China in navolging van de martelaren zelf. Sommigen haalden daarbij opvallend de publiciteit.

In Dordrecht verscheen in twee kranten een twee pagina's groot artikel over zuster Margreet Geerts, Franciscanes van Dongen. Met haar 85 jaren was zij de nestor van de pelgrimsgroep. Aan iedereen die het wel of niet horen wilde vertelde zij over haar indrukwekkende reis naar het bisdom waar de neef van haar vader, broeder Antoon Geerts jarenlang gewerkt heeft en waar zij nog de gebouwen kon zien die de Culturele Revolutie overleefd hebben. In het lange interview met een grote foto van de vriendelijk lachende, innemende zuster vertelt ze hoe ze zich herinnert dat in 1937 op de radio werd gemeld dat er missionarissen in China vermoord waren. Zij was het enige en eerste familielid van deze broeder uit Oudenbosch die als pelgrim deelnam. Zij is vooral diep geraakt door de omstandigheden waarin bejaarden in China nu hun oude dag moeten doorbrengen. Ze vertelt hoe ze voor hen in actie gekomen is en allerlei giften heeft ontvangen die al naar China zijn overgemaakt.

Heel bijzonder is haar verspreiding van stripboeken over het verhaal van de moord dat in grote aantallen door haar wordt verkocht. In totaal heeft ze nu al meer dan 120 boeken aan de man gebracht o.a. in de parochiekerken van Dordrecht, waar ze voor haar verhaal de preekstoel mocht beklimmen. Daarmee is waarschijnlijk Dordrecht de enige plaats in Nederland waar het verhaal van bisschop Schraven en broeder Geerts breed gekend is.

Zr. Margreet heeft een warm hart en neemt in het krantenartikel geen blad voor de mond over hoe ook onze samenleving met bejaarden omgaat. De hele dag is ze op pad om mensen te bezoeken die eenzaam zijn en komt voor hen op. Mensen zeggen haar: 'Je moet rustig aan doen'. Daar antwoordt zij heel resoluut op: 'Rusten kan ik straks nog lang genoeg 'eeuwig!'.