Een litanie van hoop: verslag door Joanne Seldenrath
Ongeveer dertig mensen werden verwacht maar meer mensen waren aanwezig bij de viering tegen geweld tegen vrouwen op 17 november, een initiatief van Ivonne van der Kar (Zusterwerk) in samenwerking met de Konferentie Nederlandse Religieuzen, de Mgr. Schraven Stichting, het Vincent de Paul Center, Bureau Mamre en het Netwerk Katholieke Vrouwen.
In de kapel van het Stadsklooster San Damiano van de franciscanen in 's-Hertogenbosch vertelde theologe Martina Heinrichs over haar bezoek aan Thailand in het kader van een bijeenkomst van de Fellowship of the Least Coin (FLC), een oecumenische beweging van gebed voor gerechtigheid, vrede en verzoening. De FLC ondersteunt projecten voor met name vrouwen en kinderen. Ze zag hoe op een markt in Bangkok toeristische artikelen verkocht werden, maar op de tafels in de cafés en bars ernaast dansten jonge meisjes in bikini en op hoge hakken. Jong, tussen de 12 en 15 jaar, geronseld en gekocht in het noorden van het land, en jongetjes die vrouwelijke hormonen toegediend krijgen zodat ze borstjes ontwikkelen. Maar ze vertelt ook van initiatieven die vrouwenhandel tegengaan.
Zenuwachtig
Na de pauze begon de viering met getuigenissen. Zuster Medylyn uit de Filippijnen vertelde over zuster Eustochia in Indonesië. Zij vangt vrouwen en kinderen op die gewelddadige uitbuitingssituaties zijn ontvlucht. Het is kwetsbaar werk, maar tegelijk worden autoriteiten zenuwachtig als zuster Eustochia zich ergens mee bemoeit.
Vincent Hermans en Piet Bots hadden elk een brief geschreven, gericht aan religieuzen die in 1937 en 1938 in China vermoord werden. De franciscaanse pater Jan van Heel en bisschop Frans Schraven en zijn metgezellen probeerden de vrouwen die op hun terrein een toevlucht gezocht hadden, te beschermen tegen het Japanse leger dat vrouwen opeiste voor hun soldaten. Ze moesten dit met hun leven bekopen: wraak voor het gezichtsverlies van de Japanners.
Het laatste verhaal was van Maria Meinorah. In het Jeannette Noëlhuis worden ongedocumenteerde vluchtelingen opgevangen, onder wie vrouwen en meisjes en hun kinderen. Maria is soms ontroerd, door de zorg die de vrouwen ook voor de kinderen hebben die in verkrachting zijn verwekt. En de onontkoombaarheid van seksueel geweld onderweg: iemand nam de prikpil zodat ze niet zwanger zou raken.
Gerechtigheid
Franck Ploum, die de viering leidde, had een overweging naar aanleiding van het verhaal van Susanna en de oudsten in Daniël 13. Hij vroeg aandacht ervoor dat - ook al wordt Susanna vrijgesproken - in het proces alleen de stem van mannen telde. Hij illustreerde dat met een fabel uit Zuid-Afrika die tegelijk bitter en grappig was: het proces tussen de eend en de vos die volgens zichzelf het recht heeft haar op te eten. Als ze in de rechtbank zijn, ziet de eend dat alle rechters vossen zijn.
Ontroerend was het slotstatement, waarbij kerkgangers elkaars schouder aanraakten en samen uitspraken: 
'Ik wil werken aan een wereld waarin vrouwen niet langer onderdrukt worden, waarin vrouwen en meisjes alle kans van leven en ontwikkeling hebben.
Ik wil mijn ogen en mijn oren openhouden zodat ik kan horen wat vrouwen misschien niet zeggen durven.
Ik wil zo veel vertrouwen uitstralen dat wie gekwetst is en getraumatiseerd bij mij kan bijkomen.
Ik wil meewerken aan een wereld waarin gerechtigheid een grote stroom is waaraan alle mensen, alle volken, alle mensen hun eigen belangen ondergeschikt maken.
Ik wil de echo zijn van wat vrouwen vertellen willen: hun visie, hun dromen, hun kracht, hun hoop en wat ze te bieden hebben, hun verlangens, hun angsten en verdriet, hun berusting, hun woede en hun vasthoudendheid. Ik vraag om zegen dat ik dit kan volbrengen.'