Feest van Vincentius 27 sept. 2024, Overweging: Frans Bomers

Feest van Vincentius  27 sept. 2024,   kapel van het Missiehuis, Panningen.
Schriftlezingen: Jesaja, 61,  Johannes, 13,29-31; Matteus, 28,16-20
Overweging: Frans Bomers

In de boekrol van Jesaja gaat het over een visioen, hoe God de noden, de ellende van de armen ziet en dat Hij een Redder zal sturen die zich hun lot zal aantrekken. Hier begint eigenlijk Gods heilsplan voor het geluk van alle mensen.  Jezus haalt deze passage aan en laat aan de leerlingen weten, dat hier zijn missie van Godswege begint, nl aan armen het Goede Nieuws te brengen. In het evangelie lees je hoe Jezus iedere dag de armen, zieken, gehandicapten opzoekt en ondersteunt.

Jezus verzamelt leerlingen om zich heen om zich ook in te zetten voor de verkondiging van Gods heilsplan: liefde en dienstbaarheid, vooral aan de “armen en behoeftigen”.

Maar .. nog geen drie jaar later is het al bijna weer voorbij als Jezus ter dood wordt veroordeeld en sterft.  Vraag: Was dat het einde van de Missie van de toen nog jonge kerk?   Wanneer en waar begint eigenlijk een Missie en wanneer eindigt een Missie?

Iedere Missie van de kerk begint met medelijden, compassie  met die mensen, die in brede zin “arm zijn en ongelukkig”. Jezus had medelijden met al die mensen zonder herder.  Die mensen moeten geholpen worden. Jezus zoekt leerlingen om Hem te helpen bij deze missie van liefde.

Zo ook deed 400 jaar geleden de Franse Priester Vincent Depaul. Hij zag overal de materiële en geestelijke armoede in Frankrijk. Hij had evenals Jezus medelijden met de mensen en de bijna uitgebluste kerk. Vincentius leidde jonge priesters en later ook zusters op om zich het lot van de armen aan te trekken en ze te “helpen”, te dienen. De bijna levenloze kerk in Frankrijk leefde tegen alle verwachting in weer op.

Ruim 100 jaar geleden kwamen deze priesters, Lazaristen en Dochters der Liefde naar Nederland om hier ook mannen en vrouwen te winnen en op te leiden voor de Missie onder de armen, zowel in Nederland als in het buitenland. En met meer dan 500 geroepenen en gezondenen trokken ze in de loop der jaren de wereld in om inhoud te geven aan de woorden uit de boekrol van Jesaja:  nl. à uitleggen aan de mensen en daadwerkelijk laten zien, vooral ook aan de armen, dat God liefde is en dat het leed van de mensen God zeer ter harte gaat. Overal ontstonden daardoor prachtige werken, projecten  van dienstbaarheid aan zieken, blinden, kreupelen, armen, gevangenen, rechtelozen, ongeletterden.

Maar…  zo’n veertig jaar geleden begonnen hier in Nederland en elders de roepingen op te drogen en werden wij, paters en zusters ouder en ouder. Er was geen nieuwe aanwas. Wat nu? Zo’n vijftien jaar geleden werd op een algemene bijeenkomst medegedeeld dat onze Missie in Nederland naar een einde liep. Het schip zou voorgoed aan wal worden gezet. Men wilde niet meer verder. We werden te oud.. en hadden nog maar één wens: nl à tot het einde van ons leven in Panningen te mogen blijven met een goede verzorging. Zo geschiede. Maar zo veranderde  ook  Panningen van “Missie”huis  tot ”sterfhuis”  Het was niet anders!

Jezus echter wilde niet dat met zijn dood het heilsplan van God, de Missie van zijn nog jonge  kerk, zou ophouden. Het verkondigen en brengen van het Goede Nieuws, van Gods liefde voor de mensen  móest doorgaan! De H. Geest zou over hen komen als “Helper en Inspirator”

Hetzelfde gebeurde ook hier in Panningen. De Generale Overste in Rome en zijn bestuur hadden besloten, dat Panningen niet gesloten mocht worden, maar dat het werk van het Evangelie in de geest van Vincent Depaul móest doorgaan. En zo kwamen onlangs de eerste jonge Lazaristen uit het Buitenland ons helpen. Daar zijn we heel blij mee! Maar..  er is ook nog een andere doorbraak om heel blij mee te zijn. Niet–gewijde maar wel zeer toegewijde leken, mannen en vrouwen, bleken bereid te zijn om binnen maar ook buiten het Missiehuis deze missie aan de “armen” voort te zetten en mee te denken in de planning en de vormgeving ervan. Ik denk aan grotere gastvrijheid met een kort morgenoverdenking, een kopje koffie  of binnenkort een bordje warme soep in Folleville.

Op hemelvaartsdag dit jaar gingen de poorten en de deuren van het Missiehuis open. De mensen stroomden bijna massaal binnen om te horen en te zien hoe  hier vroeger vele honderden  jonge missionarissen vanuit het Missiehuis, – dat ze alleen maar van buiten kenden, – overal in de wereld aan armen het evangelie hadden verkondigd en ze met allerlei goede werken hadden  geholpen, daarbij ook ondersteund door de parochianen van Panningen en omstreken.  

Ik ben blij, – ik denk U ook! – dat nu in 2024 op deze manier de oude boekrol van Jesaja weer open gaat , dat het “oude” Missiehuis weer nieuw leven wordt ingeblazen tot zegen van de mensen hier in Panningen en tot ver in Peel en Maas. Het nieuwe verzorgingshuis Vincent de Paul is al een heel mooi begin van deze missie onder de armen. Een mooier geschenk had het Missiehuis niet aan de ouderen van Panningen en elders kunnen geven.

De Missie van het Missiehuis hier in Panningen  leeft op zijn oude dag weer op. Gods heilsplan gaat verder. Hoe wonderlijk zijn Gods wegen!

Onze bede/wens vandaag: God zegene alle “geroepenen”, paters en zusters, en leken, mannen en  vrouwen die onze missie hier willen ondersteunen en vorm geven. Want daaraan kunnen de mensen hier in Panningen,  in Peel en Maas en verder in de maatschappij zien, dat wij christenen zijn, die geloven in het evangelie van liefde van Jezus aan de armen, en daar ook werk van willen maken in de geest van St Vincentius en Louise de Marillac.  Want…, ook hier en nu, anno 2024  is er nog steeds overal armoede en eenzaamheid, vaak verborgen armoede, materieel en geestelijk.  Het Missiehuis mag daar niet aan voorbij lopen. Wij zijn als Christenen allemaal  geroepen. We hoeven ons alleen maar beschikbaar te stellen en alleen maar te zeggen met de woorden van Jesaja, die we zou juist hebben gezongen: Hier ben ik, Heer…

Vraag:  Maar…, kan dat nog of durf je dat nog als je al in de tachtig bent of zelfs over de grens van negentig heen..?  Wanneer houdt onze / uw / mijn missie eigenlijk op…?

Frans Bomers